مباني انقلاب اسلامي از منظر قرآن

نویسنده: علی مهدوی

 سیاست در عین دیانت

«فلاو ربك لایومنون حتی یحكموك فیما شجر بینهم ثم لایجدوا فی انفسهم حرجا مما قضیت و یسلموا تسلیما؛ پس چنین نیست، سوگند به پروردگارت كه ایمان نمی آورند مگر آنكه تو را در مورد آنچه میان آنان مایه اختلاف است داور گردانند و سپس از حكمی كه كرده ای در دلهایشان هیچ احساس ناراحتی نكنند و كاملاتسلیم باشند»(نساء/65). دین اسلام صرفا یك سلسله امور عبادی و فردی نیست، بلكه جامعیت اسلام در مقام آیینی كه هیچ یك از امور فردی و جزئی و جمعی و كلی مرتبط با هدایت و صلاح انسان را فرو گذار نكرده است، اقتضا می‌كند مسئله مهمی چون حكومت را كه هدایت نهایی بشر و مسائل زندگی او بدان وابسته است بی پاسخ نگذارد. از این رو قرآن كریم هم بر اصل حكومت تاكید دارد و هم بر نوع حاكمیت و در آیات متعددی ایجاد قانون و حاكمیت مطلق را از آنِ خداوند می‌داند: «ان الحكم الالله». در آیات دیگری مشروعیت حكومت‌های خودكامه را رد می‌كند: «یریدون ان یتحاكموا الی الطاغوت و قد امروا ان یكفروا به».در برخی از آیات نیز به رویارویی با حكومت طاغوت دستور می‌دهد: «اذهب الی فرعون انه طغی». قرآن كریم پیامبران الهی را شایسته حكومت و ولایت می‌داند و نهایتاً امر حاكمیت و رهبری را به رسول خدا و صاحبان امر ولایت كه جانشینان آن حضرت اند، می‌سپارد و مومنان را به پیروی از آنها ملزم می‌كند: